SENS LUDZKIEGO ŻYCIA
„Stworzyłeś nas Boże dla siebie i niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Tobie”.
W Prologu Ewangelii według św. Jana Apostoła czytamy:
„Na początku było Słowo, a Słowo był u Boga i Bogiem buło Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga — Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat go nie poznał. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby stali się dziećmi Bożymi, tym którzy wierzą w Imię Jego. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami”
Na frontonie świątyni Apolińskiej w Delfach znajduje się napis „Gnothi seauton” to znaczy „Poznaj samego siebie.” Dlatego:
„Zatrzymaj się na chwilę, odetchnij pięknem świata; Zatrzymaj się na chwilę, zauważ swego brata.
Zatrzymaj się na chwilę, nad tym co w sercu kryjesz, Zatrzymaj się na chwilę i pomyśl: po co żyjesz?
Już w najmłodszych latach życia każdy człowiek powinien postawić sobie to pytanie:
Po co żyję? Jaki jest sens mojego życia? Jaki jest jego cel?
Od Boga wyszliśmy i do Boga powracamy. Zostaliśmy stworzeni na „obraz i podobieństwo Boże”. Człowiek, w ewolucji istot żywych, stanowi szczyt „piramidy rozwoju”.
Nie to jednak stanowi o naszej wielkości i niezwykłości. starożytny filozof Arystoteles zdefiniował człowieka: „Homo est animal rationale”: Człowiek jest to zwierzę rozumne. Według niego — tym co nas wyróżnia — jest rozum. Boże zaś Objawienie, zapisane przez Mojżesza w Księdze Rodzaju, przedstawia dwa opisy stworzenia człowieka przez Boga: W opisie jahwistycznym i opisie elohistycznym: akcentując złożoność człowieka z ciała i z duszy. W katechizmie Ks. Wojdukiewicza czytamy: „Człowiek — jest to istota rozumna, złożona z ciała i duszy: rozumnej, wolnej i nieśmiertelnej”.
Ubogaceni różnymi talentami, darami natury i laski, powinniśmy najpierw je rozpoznać, gdyż one wskazują: co w życiu mamy robić, jakie jest nasze życiowe powołanie? Często duchowe lenistwo, bierne nastawienie do życia: aby jak najwięcej brać, a jak najmniej dawać — sprawiają, że stajemy się tylko konsumentami a nie wytwórcami. Dla takich najważniejsze są: „Co będziemy jeść, co będziemy pić, w co się przeodziejemy?
Chrystus zaś odpowiada: „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości Jego, a wszystko inne będzie wam dodane”.